Het boek

Dag, ik ga vrijheid halen

is een meeslepend, aangrijpend en waargebeurd verhaal over onvoorwaardelijke liefde, idealen, de kracht van familie en de prijs van vrijheid.

Michiel van Maalen, de vader van Aurelia, ontdekt op een dag dat hij het verkeerde leven leeft. Hij besluit aan zijn gevoel van onvrede toe te geven; alles moet anders. Abrupt verlaat hij zijn vrouw en dochters en begint aan een nieuw leven in de Hoorn van Afrika, waar hij een vrij land wil stichten, zonder bemoeizucht en belastingen. Aurelia probeert uit alle macht haar vader te begrijpen. Uiteindelijk reist ze zelfs af naar zijn nieuwe wereld. In dit zeer persoonlijke verhaal reconstrueert Aurelia de avonturen van haar vader in dit verre Afrika en laat ze zien welke impact Michiels onconventionele keuzes hebben op de levens van haar moeder, haar zussen en haar zelf.

Dag, ik ga vrijheid halen is het indringende en prachtig geschreven verhaal van een vader die alles achterlaat voor zijn idealen en van een dochter die dwars door alles heen aan zijn zijde blijft.

‘Wat een rotzak, dat hij haar dit aandoet,’ zei ik met trillende stem tegen Maryse. Maryse troostte mij door te zeggen dat het een bevlieging was en dat hij vroeg of laat weer zou terugkomen. Ik vroeg me af of ze het zelf geloofde. Hij had tegen haar gezegd dat hij smoorverliefd was op zijn Ethiopische prinses ‘met gouden huid.’ Hoezo goud?

Aurelia’s vader met zijn “Ethiopische prinses met de gouden huid”. “Hoe heeft Michiel ooit zo dom kunnen zijn zich met deze dame te encanailleren?’ Vooral als je bedenkt dat Haweeya verzot is op sigaretten, qat en alcohol. Als je een van die drie giffen apart inneemt, is het al slecht. Maar de combinatie ervan verandert ieder mens in een beest.”

Aurelia’s vader en moeder. Het begon allemaal zo romantisch… Later schreef hij: “Lydia, ik was bezig dood te gaan. Ik zag het niet meer zitten. Jij zag dat niet. En jij kon mij niet helpen. Inmiddels heb ik mijn lichaam en mijn ziel weer nieuw leven ingeblazen en hopelijk gaan de centjes binnenkort weer rollen.”

“Mijn vader riep voortdurend dat hij weg wilde. Weg van alles. Ik was in 1966 als vierde dochter geboren en inmiddels zes jaar oud. Ik herinner me mijn vaders geroep en stelde mij daarbij een groot, grommend monster voor waar hij van probeerde te vluchten. Angstig probeerde ik dat monster te zien, maar ik zag het niet, ook niet onder mijn bed”.